Het is 2 februari midden in de nacht en ik zit met twee vrienden bij het vuur aan een bijna bevroren meer in Friesland.
We kamperen die nacht niet op een camping, maar gewoon bij de boswachter. Niemand heeft een tent bij zich, want als 3 oud militairen hebben wij genoeg aan onze slaapzakken. Een klein houten hutje op palen en zonder voorzijde of deur dient die nacht als onderkomen.
Tegen het einde van de avond opperde een van mijn vrienden om het water in te gaan. Hoewel ik van te voren wel een vermoeden had, gingen er bij mij meteen allemaal alarmbellen af, en…ik voelde een roeping.
Diep van binnen schreeuwde iets in mij om verandering, om wakker geschud te worden en om nieuwe energie te krijgen. Ik was op dat moment net hersteld van een zware depressie en rustig aan weer begonnen met mijn werkzaamheden als verpleegkundige op de spoedeisende hulp. Ik voelde aan alles dat het tijd was voor iets nieuws! “Deal! We doen het!” riepen mijn oud-collega en ik tegen de ander.
“Oke” zei hij “maar niet voordat we eerst ook de ademhaling doen”.
De ademhaling doen? Ik had werkelijk geen idee waar hij het over had, maar voor ik het wist lag ik in mijn zwembroek met een warme trui aan op mijn slaapzak bij het kampvuur en werd mijn eerste Wim Hof ervaring een feit.
Ik had geen idee wat ik moest doen maar een zware stem stelde mij gerust en ik ging mee in het ritme. Na twee rondes werd ik overgenomen door een onbekend gevoel en terwijl mijn lichaam tintelde en mijn handen en lippen verkrampte rolde de eerste tranen over mijn wangen.
Nog voor de emotie echt vorm kreeg, zat het erop. We hadden drie korte rondes middels een gratis filmpje op YouTube gedaan en tintelend en verkrampt zocht ik mijn weg weer naar mijn eigen ademhaling.
We kwamen een paar minuten tot rust en zijn uiteindelijk alle 3, vier minuten het water in gegaan. Ondanks dat ik dacht dat het extreem pijnlijk en oncomfortabel zou zijn, was het werkelijk het mooiste wat ik ooit heb gedaan. Ik kan mijn lichaam nog steeds voelen protesteren terwijl de rustgevende woorden echoden over het meer: “Jouw lichaam wil weg, maar jij nog niet, jij bent nog niet klaar, jij bent de baas”.
In de maanden die volgen lees ik me in over koude training maar vooral over de verbonden ademhaling. Ik leer op de spoedeisende hulp steeds meer adempatronen herkennen en voor mijn patiënten ben ik steeds meer van waarde wanneer het aankomt op de ademhaling. Ik begin het verband te zien tussen overtuigingen en zelfliefde. Ik begin me te realiseren dat de reguliere gezondheidszorg zich niet focust op het "helen" maar op het maskeren en besluit het ziekenhuis te verlaten.
De retraites die ik volg hebben allemaal een link met ademwerk en ik raak steeds meer verwonderd over de kracht die hierin schuilt. Of beter gezegd..de oerkacht...
In 2022 neem ik ontslag in het ziekenhuis en uiteindelijk begin ik in 2023 met mijn ademopleiding bij Mr. Breath.
En nu...gaat er bijna geen dag voorbij zonder het doen van een verbonden ademhaling al dan niet in combinatie met een ijsbad of een koude douche.
Wat het me heeft gegeven?
Ik adem vrijer, leef mijn passie, voel de rust en ruimte en ik heb een uitlaat klep om te voelen wat gevoelt mag worden... en dat?
Dat gun ik jou ook.
.svg){kind=small}